Έχοντας εξετάσει στο πρώτο μέρος των παραδόσεων τη θεωρητική θεμελίωση των σχέσεων του δικαίου με την ηθική και τη βιοηθική1 , στο παρόν δεύτερο μέρος θα κληθούμε να αναστοχασθούμε τις ίδιες σχέσεις κατά την πρακτική εφαρμογή τους. Κατευθυντήριο υπόδειγμά μας θα αποτελέσει μιά σχετική μη θετικιστική και στο πνεύμα της καντιανή, κατά τη γνώμη του γράφοντος, ηθική και πολιτική θεωρία· η θεωρία του Ronald Dworkin: εν συνόψει, οι εν λόγω σχέσεις θα δοκιμασθούν στο πεδίο των πρακτικών διλημμάτων που τίθενται ιδίως στον δημοκρατικά νομιμοποιημένο νομοθέτη, ο οποίος καλείται να νομοθετήσει σε δυσεπίλυτα βιοηθικά ζητήματα, όπως, παραδειγματικά, εκείνα των αμβλώσεων και της ευθανασίας, όπου η ηθική και πολιτική αντιπαράθεση είναι έντονη και ενδημική. Οι αναπτύξεις του πρώτου μέρους των παραδόσεων έχουν δείξει ότι ο νομοθέτης, σε μιά σύγχρονη φιλελεύθερη ή συνταγματική δημοκρατία, παρεμβαίνοντας ρυθμιστικά στα βιοηθικά ζητήματα, πρέπει, προκειμένου οι αποφάσεις του να είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένες, να βασισθεί, ρητά ή σιωπηρά, στην καλύτερη επιχειρηματολογία.
http://users.uoa.gr/~pvassil/Lectures.on.Bioethics.pdf
